Serveerster #1
“Drink. You want drink?! Dry? No you want sweet.”
De serveerster spreekt nauwelijks Engels, laat staan Nederlands. Dus ik geef haar nog even het voordeel van de twijfel. Misschien weet ze niet hoe ze beleefdheidsvormen moet formuleren in een andere taal dan haar eigen. En dat wij -een groep van 11 kletsende vrouwen- moeilijk te verstaan zijn, kan ik ook niet ontkennen.
Maar als ze een glaasje ouzo over mijn linker buurvrouw laat vallen zonder haar excuses of een doekje aan te bieden, concludeer ik dat haar lompe manier van communiceren niet alleen aan haar gebrekkige talenkennis ligt. Lomp is eerder een karaktertrek. Dat bevestigt ze nog maar eens als ze mijn rechterbuurvrouw een tik op haar schouder geeft, omdat ze niet snel genoeg antwoord krijgt of haar vraag “Who coffee?”
Serveerster #2
“Dit gerecht kan ik niet uitspreken, mist iemand nog iets?”
“Ik weet niet hoe dit heet, herkent iemand dit?”
Serveerster nummer twee sprak dezelfde taal als wij, maar duidelijk niet de taal van de horeca. Toen ik als bijbaan in de catering werkte, leerde ik op dag één dat je nooit dingen uit moest gaan serveren als je geen idee had wat er op het bord lag. Maar het meisje schaamt zich nergens voor.
Serveerster # 3
Dat niet alle mezzes de weg naar onze tafels vonden, dat kan gebeuren. Dat we in tegenstelling tot de gedane belofte toch niet netjes per tafel werden geserveerd en we daardoor wat bakjes van links naar rechts moesten schuiven, was ook niet zo’n probleem.
Maar op de vraag “Mogen we apart betalen?” (en ja, ik geef toe dat dat irritant is) antwoorden met “Ja dat kan, het zal heus wel ongeveer kloppen”, getuigt niet van enig vertrouwen in je collega’s. Wellicht terecht, gezien het verloop van de avond, maar dat spreek je nooit uit waar gasten bij zijn.
Wij
De 11 kletsende vrouwen aan de twee deelnemende tafels hadden overigens een zeer geslaagde avond. Onze onderlinge communicatie liep van een leien dakje en bestond vooral uit leuke nieuwtjes gevolgd door felicitaties. Zoals het hoort. En het eten was lekker, toch het belangrijkste aspect in de horeca.
Deze blog is een oudje, over mijn de iconisch onbeleefde obers in min favoriete stad Parijs, maar nog steeds leuk om te lezen.
En deze horecafoto nam ik op een heel andere plek dan waar het verhaal zich afspeelt:
