Ik houd ervan om lekker te zuchten, steunen en klagen. Als ik mijn sleutels weer eens kwijt ben, of de weg. Als iemand aan mijn bumper kleeft. Als het fietspad ineens ophoudt. Als klanten me vragen om ‘even’ iets te doen wat in de praktijk een hele dag blijkt te duren. Dan zaag en zanik ik en wentel ik rond in zelfmedelijden. Dat slaat natuurlijk nergens op, want ik heb zó veel waar anderen alleen van kunnen dromen. Dingen om dankbaar voor te zijn.

Op 5 mei werkte ik traditiegetrouw bij het Bevrijdingsfestival. Ik ging in gesprek met mensen van allerlei pluimage over democratie, vrede en vrijheid. Onder andere met leerlingen van het NT2 Mundium College in Roermond. Vaak gevlucht voor oorlog en onderdrukking. En ik voelde me dankbaar. Dankbaar dat ik in Nederland geboren ben, waar gifgas, bommen en granaten ver weg zijn. Dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen.

De afgelopen twee weken interviewde ik tientallen cliënten van een welzijnsinstelling. Jongeren en volwassenen beschadigd door misbruik, pesten, faalangst. Mensen die soms een verkeerde keuze maakten met gevolgen die ze niet konden overzien. Mensen zonder netwerk van familie en vrienden om op terug te vallen. En ik voelde me dankbaar. Dankbaar dat een hoop ellende mij bespaard is gebleven. Dankbaar dat ik zo veel mensen om me heen heb bij wie ik mijn hart kan luchten als het leven even wat minder zonnig is.

Gisteren sprongen de tranen in mijn ogen toen een verlegen meisje me haar tekeningen liet zien. Morgen begint mijn vakantie. Vandaag weet ik zeker dat ik de mooiste baan ter wereld heb. Een baan om dankbaar voor te zijn.

Foto’s: Peter Lambrichs Fotografie.